Canım Kızım Fincan…

Tarih 22.11.2023 bir sonbahar günü hava buz gibi soğuk gökyüzü gri ve yağmurluydu. Oturduğumuz sitenin dış kapısında soğuktan üşümüş, bedeni soğuktan zayıf düşmüş, besbelli sokağa atılmış, sapsarı güzel gözleri olan bir kedi görmüştüm. Kulağında kısırlaştırılmış izi de vardı. Eve gidip eşime bahçede üç renkli sahipsiz çok güzel bir kedi gördüğümü söyledim. Sabah işe giderken akşam eve dönerken onu aynı yerde görüyor çöp atmaya giderken evdeki oğlum Pufy’nin (kedi) mamasından veriyorduk. Apartman kapımızın önünden ayrılmıyor bakışları sanki sokakta olmaması gerektiğini söylüyor gibiydi. Bu güzel gözlü kedi masum sıcak yuvasına alışmışken hangi vicdansız onu sokağa atmıştı bilememiştik.

Ona kanım o kadar kaynamıştı ki eşime sürekli ondan bahsediyordum. Onu sahiplenmek istiyordum. Eşiminde rızası var gibiydi onu 24.11.2023 doğum günümün olduğu akşam eşim evimize getirdi. Bana bir hediye gibi gelmişti. O kadar yorgun ve hastaydı ki gözleri korku dolu bakıyordu adeta depresyona girmişti adını oturuşu fincan’a benzediği için eşimle adını “fincan” koyduk.

Fincan çok merhametliydi. Sessiz ama sevgi dolu bir canlıydı. Yumurtayı çok severdi. Ne zaman mutfakta bir yumurtanın kabuğunu kırmaya kalksam, anında yanıma gelirdi. O sesi nasıl duyuyorsa, hemen yanımda belirirdi, gözlerini dikip bana bakardı. “Hadi ver bakalım şu lezzeti,” der gibi. Bir de tavuk… En sevdiği şeydi. Eşim ona sık sık tavuk pişirirdi. Birlikte sofraya otururduk bazen, o da bizimleymiş gibi…

Sürekli hastalanıyordu veteriner yolunu mesken tutmuştuk. Önce dişlerinin tamamı çekildi dişsiz kaldı kızım sonra tüyleri döküldü ve sürekli üşümeye başladı. Üşümesin diye yaz kış elektrikli soba açtık. Sabahları erken kalkıp evde güneşin olduğu bölgelerde güneşlenir ısınırdı. Her gün eşimin baş ucunda uyuyordu. Gece uyandığımızda bazen göz göze geliyorduk fincan biz uyurken o bizi izliyor dua ediyordu. Çok seviyorduk onu.

Aradan 2 sene geçti, fincan yaşlandı. Biz ne kadar güçlü görünmesini istesek de, vücudu artık dayanamıyordu. Karaciğeri ve böbreği iflas etmeye başlamıştı. Yine de son nefesine kadar savaştı. Asla pes etmedi, çünkü sevdiği insanların yanında olmak istiyordu. Ama bir yerden sonra onu daha fazla acıda tutmak bencillik olacaktı. Biz de onu acısız bir uykuya uğurlamak zorunda kaldık… Onu hastanede kefenleyip kucağıma verdiklerinde göz yaşlarımı tutamadım. En zor olan görevi yerine getirdim. Onu büyük bir çam ağacının altına gömdüm. Bu süreçte bize destek olan ve yardımlarını esirgemeyen Akdeniz Hayvan Hastanesi çalışanlarına teşekkür ediyoruz.

Bugün hala mutfağa girdiğimde yumurta kırarken bir şey eksik hissediyorum. Sessizliğin içinde onun adımlarını arıyorum. Fincan artık aramızda değil belki ama kalbimizde hep yaşayacak. Gözleriyle konuşan, mırlayarak sevgi veren o güzel ruh bizimle kaldı.

Seni çok özlüyoruz, canım kızım Fincan. İyi ki yollarımız kesişti. İyi ki seni tanıdık.